این روزها هر گاه چشمم به تلویزیون گوشه خانه می افتد عصبانی و ناراحت می شوم ،رسانه ملی که به خانه ای  قدیمی که تار عنکبوت در آن تنیده می ماند تا یک رسانه با محتوا با برنامه های مفید وجذاب.

رسانه ملی که معلوم نیست چرا؟ این نام بزرگ را با خود یدک می کشد در حالیکه این روزها به من نه ، به شهر من نه، به کشور من نه، به بزرگترین و قدیمترین محل تمدن بشری و همه مردمان خونگرم و دوست داشتنی اش با پخش فیلمی    بی مایه در شب های زوج توهین می کند. 

رسانه ملی که تمام برنامه هایش در یک تناوب پنج ساله تکرار می شود (البته به جز اخبار )و من نگران از این که این به اصطلاح فیلم هم درون برنامه های  این  تناوب پنج ساله قرار گیرد.

رسانه ملی که یکی از بزرگترین مدعیان جنگ نرم است  در حالی که توانایی نگه داشتن مخاطبین خود را هم ندارد و اگر کارهای امثال سلحشور و میر باقری نبود معلوم نبود چه بلایی بر سر این مدعی مبارز طلب می آمد .

رسانه ملی که از این همه زیبایی شهر من ،خانه های ویران خشت و گلی متروکه را دیده  و شاید سازندگان این فیلم  از آنجاییکه اصطلاحا فیلم شان مرتبط با  تاریخ است ،وقت نکرده اند سری به موزه شهر من بزنند .